“Xocalının səsi”
qəzetinin fəaliyyət istiqamətlərindən biri də şəhid ailələri və əsirlik həyatı
yaşamış sakinlərimizlə görüşlər təşkil etmək, onların yaşadıqları müsibətləri
oxucularla bölüşmək və problemlərinin həllinə kömək olmaqdır. Bu məqsədlə
Goranboy rayonu ərazisində salınmış Yeni Yaşayış massivində müvəqqəti məskunlaşmış
Hüseynov Aleksandr Həsən oğlu (rus əsilli həkimin adı qoyulmuşdur, ancaq el
arasında ona Şura deyirlər) ilə görüşümüz oldu. Şura dayı üçün danışmaq nə qədər
çətin olsa da, ona suallar verdikcə dərdi dilə gəldi. İtkin övladlarının dərdi
Şura kişinin vaxtsız-vədəsiz qocaldıb...

         Şura kişi 1941-ci ildə Xankəndində
dünyaya göz açıb. Onun atası Böyük Vətən Müharibəsində həlak olmuşdur. 1947-ci
ildə anası ailəni dolandırmaq üçün Xocalıya köç edib və orada fəhləlik etməyə
başlayıb. Şura kişi 1968-ci ildə Xocalı sakini Diləzbər xanımla ailə həyatı
qurub. Sovxozda traktorçu işləyən Şura kişi dördü oğul, biri qız olmaqla beş
övlad böyüdüb. Xocalı soyqırımından övladlarının gənc və yeniyetmə yaşlarında
tale yollarında ayrılıqlar olub. İntizarlı yolun o başında - doğma torpağın səmalarında ruhlar əzizlərinin yolunu gözləyir, yolun bəri başında isə xəyallar qanad açıb Xocalıya tərəf üz tutur. Bilinir ki, nə vaxtsa doğma ruhlar
görüşə biləcək. Doğrusunu desəm, artıq ümidləri çoxdan üzülüb Şura dayının.
Onunla danışarkən qorxa-qorxa, çəkinə-çəkinə itkin övladlarına Allahdan rəhmət
dilədim. Özüm danşığıma bəraət vermək üçün fikirlərimə əlavə etdim ki, düşmən əlində
yaşamaqdansa, ölmək yaxşı olar. Başını aşağı-yuxarı edərək “düzdür” – deyən ata
taleyin acı qismətini çoxdan qəbul etmişdi və mənə övladlarının yaşamağına
inamı qalmadığını bildirdi.

         Şura dayının böyük oğlu Elnur 1972-ci
il təvəllüdlüdür. Xocalı soyqırımı axşamı o, evə gələrək ermənilərin
yaxınlaşması xəbərini verdikdən sonra ailənin üzvləri məktəbə tərəf üz tutur.
Ailənin yeganə qızı olan Rəsmiyyə, anasının xalaqızı Məxmər Hüseynovanın (Milli
Qəhrəman Tofiq Hüsüynovun həyat yoldaşı) yanında qalırmış. Elnurdan balaca olan
oğlu Emin bacısını da götürüb doğmaları ilə məktəbin qarşısında görüşmələri
üçün vədələşirlər. Ancaq Hüseynovlar ailəsi nə qədər gözləsə də, Emin və Rəsmiyyə
onların yanına gəlmir. Kətik dağı tərəfinə üz tutmağa məcbur olan ailə meşədə də
onları görə bilmir. Ölümlü-itimli yollarla Ağdamın Şelli kəndinə özünü yetirən
didərginlər taleyin oyununa boyun əyməli olurlar. Sonrakı vaxtlarda Emin və Rəsmiyyədən
heç bir xəbər-ətər ala bilməyən ailə bu illərdə intizara, həsrətə məhkum olu. Bir ilə
yaxındır həyat yoldaşını da itirən Şura dayı ömrünün son günlərində də olsa
Xocalını görməyi, itkin düşmüş övladlarının ruhuna qovuşmağı arzulayır.